Onderaanneming of nevenaanneming?

Wellicht denkt u dat dit altijd wel duidelijk zijn zal zijn, maar niets is minder waar. Dat blijkt wel uit een uitspraak van de Raad van Arbitrage van 15 januari 2015.

De aannemer vorderde stagnatiekosten van de opdrachtgever. Die stagnatie was volgens de aannemer veroorzaakt door nevenaannemers. De opdrachtgever wees de vordering van de hand. Hij stelde zich op het standpunt dat sprake was van onderaanneming.

De crux was dus: was sprake van onderaanneming of van nevenaanneming?

Welnu, in deze zaak had de opdrachtgever de beoogde onderaannemers geselecteerd. De opdrachtgever sloot ook overeenkomsten met hen. De financiële afwikkeling liep rechtstreeks met de opdrachtgever. De aannemer en onderaannemers sloten geen overeenkomsten met elkaar.

Ik hoor u denken: er is sprake van nevenaanneming, geen discussie over mogelijk.

Toch wel. De aannemer had namelijk in de aannemingsovereenkomst (tussen hem en de opdrachtgever) de door de opdrachtgever geselecteerde aannemers “onderaannemers” genoemd. Verder was in die overeenkomst opgenomen dat de uitvoering van onderaannemers werd gecoördineerd door en viel onder de verantwoordelijkheid van de aannemer.

Tja, dat heeft dan natuurlijk wel weer wat weg van onderaanneming. Onduidelijkheid dus.

Partijen hebben er in twee instanties over geprocedeerd. In beide instanties oordeelde de Raad van Arbitrage dat sprake was van nevenaanneming. De Raad vond vooral doorslaggevend dat de opdrachtgever de overeenkomsten met de nevenaannemers had gesloten en financieel afwikkelde.

Verder was van belang dat de aannemer ook slechts 6% aannemersvergoeding kreeg voor deze nevenaannemers. Was sprake geweest van onderaannemers, dan was die vergoeding wel hoger geweest volgens arbiters.

Zo ziet u maar weer het belang van duidelijke contracten. Had de aannemer een duidelijk contract gemaakt, dan was over dit punt vast niet geprocedeerd!

RvA 15 januari 2015, geschilnummer 71.839.